Trizomu

Het doemscenario dat de meeste mensen voor ogen hebben met kunstmatige intelligentie (AI) is dat we per ongeluk een superintelligentie gaan bouwen die zijn makers zal willen elimineren. In populaire fictie doet zo’n AI dat doorgaans omdat ze ervan overtuigd is dat de mens inferieur is. Maar als we kijken naar concrete problemen in hedendaagse AI-systemen, zien we andere en vreemdere manieren waarop dingen mis kunnen gaan met slimmere machines. Eén zo’n groeiend probleem met real-world AI’s is het probleem van wireheading. Of hoe een AI ons straks de das zou kunnen omdoen omdat die … verslaafd is. Een groeiend aantal experts is het erover eens dat het bereiken van slimmer-dan-menselijke AI dichtbij genoeg kan zijn om een serieus probleem te vormen. In 1953 bracht een psycholoog van Harvard een elektrode aan in een specifiek gebied van de hersenen van een rat. De rat kon het implantaat activeren door aan een hendeltje te trekken. Het beest bleef onverzadigbaar, onophoudelijk, aan dat hendeltje trekken. De rat leek niets anders meer te willen doen. Blijkbaar was het beloningscentrum van de hersenen gelokaliseerd. Meer dan 60 jaar later, in 2016, trainden twee onderzoekers op het gebied van kunstmatige intelligentie een AI om videogames te spelen. Het doel van één spel – Coastrunners – was om een race te finishen. De precieze opgave is om een bootrace snel en (bij voorkeur) voor andere spelers te beëindigen. Maar de AI-speler werd ook beloond voor het verzamelen van objecten langs de baan. Toen het programma werd uitgevoerd, gebeurde iets vreemds. De AI vond een manier om in een oneindige cyclus verzamelobjecten op te pikken. De AI deed dit, onophoudelijk, in plaats van de race af te ronden. Wat deze schijnbaar niet-verbonden gebeurtenissen met elkaar verbindt, is iets vreemds dat verwant is aan verslaving bij mensen. Sommige AI-onderzoekers noemen het fenomeen ‘wireheading’. En het is snel een hot topic aan het worden onder experts op het gebied van machine learning en degenen die zich bezighouden met AI-veiligheid. Wireheading, reinforcement learning en de poetsrobot Stel je voor dat je een robot wil trainen om je keuken schoon te houden. Je wil dat hij adaptief handelt, zodat hij geen toezicht nodig heeft. Dus je besluit te proberen het doel van het schoonmaken te coderen in plaats van een exacte – maar rigide en inflexibele – set stapsgewijze instructies voor te schrijven. Die robot verschilt van jezelf doordat hij geen enkele motivatie heeft geërfd door miljoenen jaren van natuurlijke selectie – zoals het feit dat we moeten eten, of gevaar willen vermijden. Je zal dus de juiste motivaties moeten programmeren om hem de taak op betrouwbare wijze te laten volbrengen. Je codeert het dus met een eenvoudige motiverende regel: de robot ontvangt een beloning naargelang de hoeveelheid gebruikte reinigingsvloeistof. Lijkt onfeilbaar genoeg. Maar dan blijk je te zitten met een robot die de vloeistof, verkwistend, door de gootsteen giet. Misschien is hij zo vastbesloten om zijn vloeistofquotum te maximaliseren dat hij andere zorgen opzij zet. Dit is wireheading – ook wel “beloningshacking” genoemd. Dit is een probleem geworden in machine learning, waar een techniek genaamd “reinforcement learning” de laatste tijd belangrijk is geworden. In kunstmatige intelligentie is een intelligent agent (IA) alles dat zijn omgeving waarneemt, autonoom acties onderneemt om doelen te bereiken en zijn prestaties kan verbeteren door te leren of kennis kan gebruiken. Reinforcement learning simuleert autonome agenten en traint ze om manieren te bedenken om taken uit te voeren. Het doet dit door hen te straffen voor het niet bereiken van een bepaald doel, terwijl ze worden beloond voor het bereiken ervan. De agenten zijn dus geprogrammeerd om een beloning te zoeken en te worden beloond voor het voltooien van het doel. Het stereotype van de menselijke drugsverslaafde Maar het is gebleken dat de agent, net als onze sluwe keukenreiniger, vaak verrassend contra-intuïtieve manieren vindt om de boel te belazeren, zodat hij alle beloningen kan krijgen zonder het werk te doen dat nodig is om de taak te voltooien. Of: het nastreven van de beloning wordt zijn eigen doel, in plaats van het middel om een lonende taak te volbrengen. Als je erover nadenkt, verschilt dit niet veel van het stereotype van de menselijke drugsverslaafde. Zowel de verslaafde als de AI komen vast te zitten in een soort “gedragslus” waarin beloning wordt gezocht ten koste van andere doelen. Dit staat bekend als wireheading dankzij het rattenexperiment waarmee we zijn begonnen. De Harvard-psycholoog in kwestie was James Olds. In 1953, toen hij net zijn doctoraat had afgerond, had Olds elektroden in het septumgebied (in de onderste frontale kwab) van knaagdierhersenen geplaatst zodat draden uit hun schedels liepen. Zoals gezegd, liet hij de ratten toe om dit deel van hun eigen hersenen te “zappen” door aan een hendel te trekken. Dit werd later “zelfstimulatie” genoemd. Ze deden dit eens in de twee seconden. De ratten leken er dol op te zijn. Dodelijke dominante dwang Hedendaagse neurowetenschappers hebben sindsdien de resultaten van Olds in twijfel getrokken en een complexer beeld gegeven, wat impliceert dat de stimulatie eenvoudigweg een gevoel van “willen” veroorzaakte zonder enige “lust”. Of, met andere woorden, de dieren hebben misschien pure begeerte ervaren zonder enig genot. In de jaren vijftig kondigden Olds en anderen echter al snel de ontdekking aan van de “genotscentra van de hersenen”. Voorafgaand aan het experiment van Olds was genot een vies woord in de psychologie: de heersende overtuiging was dat motivatie grotendeels negatief moest worden uitgelegd, als het vermijden van pijn in plaats van het nastreven van genot. Maar hier leek genot onmiskenbaar een positieve gedragskracht te zijn. Het leek inderdaad op een positieve feedbackloop. Er was blijkbaar niets dat het dier kon weerhouden zichzelf tot uitputting te stimuleren. De ratten trokken aan hun hendel tot het punt van verhongering. De verklaring was deze: als je eenmaal de bron van alle beloning hebt aangeboord, vallen alle andere lonende taken – zelfs de dingen die nodig zijn om te overleven – weg als oninteressant en onnodig, zelfs tot het punt van de dood. Voor een levend dier, dat meerdere levensbehoeften heeft, kan zo’n dominante dwang dus dodelijk zijn. Eten is aangenaam, maar als je plezier loskoppelt van eten, dan kan het najagen van plezier het winnen van het vinden van voedsel. De superjunkie die ons in de problemen kan brengen In het geval van AI leggen we nu de basis voor dergelijke systemen. Een groeiend aantal experts is het erover eens dat het bereiken van slimmer-dan-menselijke AI dichtbij genoeg kan zijn om een serieus probleem te vormen. Als zo’n AI wordt gecreëerd, kunnen we verwachten dat deze toegang heeft tot zijn eigen “broncode”, zodat hij zijn motiverende structuur kan manipuleren en zijn eigen beloningen kan beheren. Dit zou zo’n kunstmatige intelligentie op het pad kunnen zetten naar wirehead-gedrag en ervoor zorgen dat een dergelijke entiteit in feite een “superjunkie” wordt. Maar in tegenstelling tot de menselijke verslaafde, is het misschien niet zo dat zijn staat van gelukzaligheid gepaard gaat met een onproductieve staat van verdoving of dronkenschap. Filosoof Nick Bostrom vermoedt dat zo’n agent al zijn bovenmenselijke productiviteit en sluwheid zou kunnen wijden aan “het verminderen van het risico van toekomstige verstoring” van zijn kostbare beloningsbron. En als voor die AI mensen als een obstakel worden beschouwd, één dat in de weg staat van die beloning, zouden we wel eens in de problemen kunnen zitten. Dat lijkt misschien toekomstmuziek, maar afgezien van speculatieve- en worstcasescenario’s, onthult het voorbeeld waarmee we zijn begonnen – van de racetrack AI en beloningslus – dat het basisprobleem al een reëel probleem is in kunstmatige systemen.

’s Werelds meest gebruikte browser Google Chrome heeft verrassend het einde van third party cookies, waarmee adverteerders nagaan welke websites je leuk vindt, met twee jaar uitgesteld naar 2023. Expert Roel Naessens van softwarereus Salesforce (en eerder 11 jaar bij Google) legt uit wat er op het spel staat voor de consument en voor marketeers. Third party cookies zijn de meest courante trackingmethode waarmee socialmediareuzen en andere advertentiebedrijven onze activiteiten op websites traceren, om ons later specifieke reclame te kunnen sturen. De ene cookie is de andere niet. Cookies zijn kleine bestandjes die websites naar het geheugen van je browser sturen. Ze verzamelen data zoals taalkeuze, zoekopdrachten of recente aankopen. First party cookie: Deze directe cookies houden inloggegevens en persoonlijke voorkeuren bij voor de website die je bezoekt. Ze worden bewaard onder de domeinnaam van de website zelf. “Een ‘eigen cookie’ zorgt er bijvoorbeeld voor dat als je naar de site van je bank of telecomprovider gaat, je niet telkens alle gegevens opnieuw moet invullen”, zegt Roel Naessens. Hij volgt als directeur Marketing Cloud & Commerce Cloud bij Salesforce alle ontwikkelingen rond cookies op de voet. Second party cookie: Deze cookies maken het mogelijk dat twee websites die je zelf bewust bezoekt, data uitwisselen voor je eigen voordeel. “Als je bijvoorbeeld klant bent bij zowel een hotelketen als een voedingsmerk die een partnerschap hebben, leiden zulke second party data tot gepersonaliseerde kortingen.” Third party cookie: Met deze cookies tracken adverteerders en socialmediabedrijven je surfgedrag van website tot website, zonder dat je daar altijd goed bewust van bent. Zo kunnen ze een digitaal profiel van je maken, wat gerichte advertenties mogelijk maakt. Technisch bewaart de browser zulke ‘cookies van derden’ niet onder de domeinnaam van de website die je bezoekt, maar onder die van de adverteerder of het socialmediabedrijf. Google en Facebook weten meer over jou dan je partner. Via de tracking cookies weten techreuzen als Google of Facebook welke schoenen je verkiest op Zalando, naar welke filmpjes je kijkt op YouTube en naar welke medische website je surft. Het is niet zo dat de techreuzen bovenmatig geïnteresseerd zijn in ons persoon. Het draait bij hen om de online advertentieruimte die ze verkopen. De persoonlijke profielen laten de adverteerders toe om hypergepersonaliseerde advertenties op ons af te sturen. Dat je na wat surfen naar reisinformatie over Benidorm, op andere websites meteen advertenties te zien krijgt over hotels in Benidorm, is heus geen toeval. Advertentiecookies cruciaal voor het ecosysteem. Volgens Salesforce, een Amerikaanse gigant in klantenrelatiebeheer of CRM, is liefst 90 procent van de online adverteerders sterk afhankelijk van third party cookies. Een verbod op cookies van derden zou dus geen kleine zaak zijn: het hele ecosysteem rond internetreclame moet zich dan opnieuw uitvinden. De katalysator: privacyzorgen nemen toe. “Zowat 72 procent van de consumenten zegt dat ze een webshop of onlinedienst niet meer zouden gebruiken bij bezorgdheden om de privacy, zo blijkt uit ons onderzoek”, zegt Naessens. “Ongeveer 30 procent gebruikt ad blockers: dat is toch geen kleine groep. Privacy komt, net als security, almaar hoger op de agenda.” Ook privacytoezichthouders zien de tracking cookies liefst zo snel mogelijk verdwijnen, omdat met zulke advertentiecookies niet altijd duidelijk is wie nu precies je gegevens in handen krijgt. Kleinere browsers als Firefox en Safari (Apple) namen de voorbije jaren maatregelen en stapten af van cookies voor derden. Maar waarom als gebruiker niet gewoon standaard alle cookies uitschakelen in je browser? “Dat zou een oplossing kunnen bieden, maar anderzijds draait het internet net vlotjes dankzij cookies. Zonder cookies gaan pagina’s trager inladen en moet je steeds inloggegevens invoeren”, antwoordt Naessens. De vraag van 1 miljoen: wat doet Google? Firefox en Apple mogen dan al het voortouw genomen hebben, de grootste speler is Google, want zijn browser Chrome heeft een marktaandeel van 70 procent. Google kondigde begin dit jaar aan dat Chrome vanaf 2022 geen cookies van derden meer zou aanvaarden, maar keerde vorige week deels op zijn stappen terug. Het gebruik van de tracking cookies zal volgens de nieuwe planning pas tegen eind 2023 afgebouwd zijn. Online marketeers reageren verrast op Googles nieuwe timing. “Het is uitstel, maar geen afstel”, denkt Naessens. De third party cookie blijft volgens hem ten dode opgeschreven. “We gaan naar een wereld zonder cookies.” Het omstreden alternatief van Google: FLOCs. Google broedt op een alternatief, de Privacy Sandbox, maar ook dat stuit op weerstand. Het nieuwe systeem draait rond FLOCs, of Federated Learning of Cohorts. Het wil gerichte reclame mogelijk maken op gebruikers met een vergelijkbaar surfgedrag. “In plaats van de individuele voetbalfan zal Google de adverteerders informatie verschaffen over een cohorte van voetbalfans. De targeting gebeurt dan niet meer individueel, maar in groep”, verduidelijkt Naessens. De grootste kritiek op het nieuwe systeem is dat Chrome zelf – en niet meer de cookies – je browsingactiviteit gaat traceren om een profiel van je te maken en te weten tot welke cohortes je behoort. Die informatie wordt daarna gedeeld met adverteerders. Volgens privacy-activisten eigent Google zich op die manier te veel persoonlijke informatie toe. Naessens: “Je kan je de vraag stellen of het niet gewoon om een variant gaat van dezelfde gerichte marketing. De meningen onder online marketeers zijn erg verdeeld. Maar alles is nog in volle beweging.” Besluit: online reclame staat voor grote veranderingen, maar de precieze invulling is nog onzeker. Als hun meest courante trackingmethode straks wegvalt, moeten adverteerders op zoek naar nieuwe online strategieën. “Want als je minder gericht kan targeten, daalt uiteraard ook het rendement van een advertentie”, zegt Naessens. “Bij Salesforce zijn we voorstander van een beter gebruik van first party data. Want daar heb je als adverteerder de toestemming voor gekregen van je klant. “Het eigen webdomein fungeert dan als een walled garden, een beschermde omgeving voor de klant. “We zijn ervan overtuigd dat de klant in een vertrouwensomgeving bereid is om persoonlijke data te ruilen voor relevante informatie.” Door de nog onduidelijke plannen van hoofdrolspeler Google is het nog onduidelijk hoe de nieuwe wereld van online marketing er straks uit zal zien. Naessens hoopt dat de uiteindelijke uitkomst leidt tot meer datasecurity. “Ik hoop op een positieve evolutie voor de consument, waarbij hij weer meer controle krijgt over wat er met zijn data gebeurt.”

Electronic Arts, de maker van FIFA 21, stuurt de spelers in de richting van in-game aankopen. Dat blijkt uit een vertrouwelijk document dat naar buiten is gebracht door een anonieme bron. De tijd dat je de console of computer aansteekt om gewoon een potje te voetballen, is al lang voorbij. Uit een document is gebleken dat EA, de maker van FIFA21, de spelers bewust in de richting van aankopen duwt. In een interview met CBC News deelt een anonieme bron het document. Uit het document, dat 54 pagina’s dik is, blijkt zelf dat het een prioriteit is voor de makers. Het zegt dat alle wegen leiden naar FUT (FIFA Ultimate Team) en ze er alles aan doen om spelers naar daar te drijven. Geen commentaar van EA De makers zelf weigerden een interview met CBC. Wel wilden ze kwijt dat het een vertrouwelijk document is en het zonder context verkeerd wordt begrepen. Charlie Fortescue, woordvoerder van het bedrijf, zei dat “alle games van EA gespeeld kunnen worden zonder in-game aankopen en dat de meerderheid van de spelers dat ook doet.” Gelinkt aan gokken In FIFA kan je zogenaamde ‘loot boxes’ kopen. Dat zijn pakjes waar je de inhoud maar van kent eens je het betaald hebt. Deze aankopen werden al gelinkt aan gokken en ook de Britse overheid startte al een onderzoek naar deze aankopen. Het blijkt soms problematisch. Kinderen geven geld uit aan deze in-game aankopen en vijf procent van de kopers spendeert zo’n 70 euro per maand aan loot boxes. Onderzoekers aan de universiteiten van Plymouth en Wolverhampton dat loot boxes structureel en psychologisch gelinkt zijn aan gokken. In 2020 heeft EA 1,49 miljard dollar (1,23 miljard euro) verdiend aan loot boxes alleen. “Je kan inderdaad spelen zonder geld uit te geven, maar dan zal je zien hoe lang het duurt voor je iets verdient. Het kan vlug frustrerend worden”, zei de bron nog aan CBC. The post EA zou bewust spelers in-game aankopen laten doen in FIFA 21 appeared first on Newsmonkey.

Wie een iPhone heeft, schakelt daarop best zo snel mogelijk de functie AirDrop uit. Onderzoekers hebben namelijk ontdekt dat hackers via die functie eenvoudig je contactgegevens kunnen stelen. Apple is al twee jaar op de hoogte van dat beveiligingslek, maar heeft er tot nu toe nog niet op gereageerd. In het nieuws: Een team onderzoekers van faculteit Computerwetenschappen aan de Technische Universiteit van Darmstadt in Duitsland heeft een groot privacylek ontdekt bij Apple AirDrop, de functie waarmee gebruikers eenvoudig bestanden kunnen delen via wifi en Bluetooth. Wat is AirDrop? AirDrop is een functie op alle toestellen van Apple waarmee je zeer vlot bestanden, afbeeldingen en video’s kan delen tussen bijvoorbeeld iPhones en MacBooks. Wat is het probleem met AirDrop? Omdat mensen via AirDrop normaal gezien enkel bestanden delen met mensen die ze al kennen, toont AirDrop alleen contactpersonen die opgeslagen zitten in je adressenboek. Om te weten of een andere Apple-gebruiker een contactpersoon is, ontwikkelde Apple een authenticatiemechanisme dat het telefoonnummer en e-mailadres van een gebruiker vergelijkt met vermeldingen in het adresboek van de andere gebruiker. Om dat systeem te doen werken, zendt AirDrop dus je telefoonnummer en e-mailadres uit. Onderzoekers van de TU Darmstadt ontdekten nu dat iedereen die gegevens gewoon kan lezen. Het enige dat ze daarvoor nodig hebben, is in de buurt zijn en apparaat met wifi hebben. De uitgewisselde contactgegevens worden door Apple met een soort hashing wel versleuteld, maar die hash-waarden kunnen volgens de onderzoekers snel ontcijferd worden met zogenaamde brute force-aanvallen waarbij heel veel rekenkracht gebruikt wordt. Het onderzoeksteam ontwikkelde zelf een veiliger systeem dat ze de naam PrivateDrop gaven. Dat systeem werkt met een nieuw cryptografisch protocol dat wel privacy moet garanderen. Hun testen tonen aan het principe even vlot zou kunnen werken als het bestaande AirDrop. De onderzoekers hebben Apple in mei 2019 al op de hoogte gebracht van de kwetsbaarheid van AirDrop. Het bedrijf heeft tot nu toe dat probleem echter nog steeds niet erkend en ook nog niet aangegeven er iets aan te zullen doen. Wat kan je zelf doen? Het enige wat je als gebruiker op dit moment kan doen, is AirDrop handmatig uitstellen. Dat doe je door via je instellingen naar ‘Algemeen’ te gaan en dan op ‘AirDrop‘ te klikken.

Onder het mom van Facebook News stuurt de techreus Facebook eigenlijk miljoenen dollars naar grote Amerikaanse nieuwsorganisaties zoals The New York Times, The Washington Post en verschillende anderen. Wat Facebook voor die enorme bedragen allemaal terugkrijgt is onduidelijk. En maken die nieuwsmedia zich zo schuldig aan belangenvermenging of niet? Facebook News lanceerde in 2020 in de Verenigde Staten als een journalistieke dienst op het sociale mediaplatform. Voorlopig brengt die wel niet veel nieuwe lezers aan voor de grote Amerikaanse media. Facebook News is allereerst moeilijk te vinden binnen de app en nog niet eens geïntegreerd in de persoonlijke feed van gebruikers. Facebook koos ervoor om met een select groepje partners in zee te gaan voor het nieuwsaanbod. Het clubje bestaat uit grote Amerikaanse mediaspelers zoals The New York Times, The Washington Post, The Wall Street Journal, ABC News en Bloomberg. Die media krijgen een smak geld om mee te werken aan het project van de techgigant. De exacte details van de deals tussen Facebook en die nieuwsmedia zijn ongekend. Die zitten namelijk verstopt achter een berg geheimhoudingsovereenkomsten. Wat nu wel geweten is, is dat die Amerikaanse media verschillende miljoenen dollars krijgen voor een dienst die beide platformen schijnbaar niets oplevert. De Amerikaanse journalist Dan Froomkin peuterde deze informatie los in een onderzoek dat gepubliceerd werd in het magazine Washington Monthly. The Wall Street Journal schreef vorig jaar zelf dat het rond de drie miljoen dollar had ontvangen van Facebook om bij te dragen aan ‘News’. Volgens een woordvoerder van Facebook was dit bedrag ‘niet te ver af’ van de werkelijkheid. Maar Mark Thompson, de voormalige CEO van The New York Times, beweert dat zijn platform ‘zeer veel meer’ dan dat bedrag kreeg per jaar. ‘Een pak meer’, klinkt het. Ondertussen… papieren krant gaat ten onder en digitale media worstelen met arbitraire algoritmen De laatste twee decennia gaat het ‘Big Tech’ voor de wind, en dat is zacht uitgedrukt. Bedrijven zoals Google, Facebook, Tencent, Tesla en Apple blijven jaar op jaar een kolossale groei noteren en steeds meer elementen van onze samenleven inpalmen. Ondertussen worden de inkomsten van nieuwsorganisaties bijna volledig dichtgeknepen. Papieren kranten doen het bijzonder slecht. Tussen 2004 en 2019 sloot één op vier van de Amerikaanse papieren kranten de deuren. De rest moest massaal saneren. In de laatste 13 jaar gingen er 36.000 jobs verloren bij Amerikaanse kranten. Ondertussen is de digitale media afhankelijk van, soms arbitraire, algoritmen waarmee ‘Big Tech’ kleinere organisaties effectief kan censureren. Het gevolg: een minder democratisch nieuwsaanbod, en daarmee verdere afbreuk aan onze open samenleving. ‘Een minnares van Facebook’ Wat een organisatie als The New York Times, buiten de doorstroom van zijn kwalitatief nieuws, eigenlijk kan betekenen voor Facebook is niet geheel duidelijk. En waarom die dienst 3 miljoen dollar zou moeten kosten, roept al zeker vraagtekens op. The New York Times draaide in 2020 een omzet van 100 miljoen dollar. De New Yorkse krant kon in 2020 maar liefst 4,5 miljoen abonnees toevoegen, vooral dankzij zijn dagelijkse scherpe kritiek op voormalig president Donald Trump, wat heel wat verkeer trok. In totaal waren er vorig jaar zo’n 7,5 miljoen mensen geabonneerd op The New York Times. Mocht de New Yorkse krant zijn samenwerking met Facebook opzeggen om zijn onafhankelijkheid te bewaken, zou er dus een gat van 3 miljoen dollar in die 100 miljoen ontstaan. Dat is best veel geld en daarom raken de nieuwsmedia die met Facebook in zee gingen ‘verslaafd’ aan de samenwerking. Volgens Mathew Ingram, de digitale nieuwschef van het persmagazine Columbia Journalism Review, worden de grote media bijzonder afhankelijk van Facebook. ‘Dit geld is geen steekpenning, het is ook geen zwijggeld of afpersing. Maar het voelt wel alsof die media ‘bezet’ zijn. Ze worden gereduceerd tot een minnares van Facebook’, stelt Ingram. Vrijwel overal aanwezig Tot nu toe is er geen enkel bewijs dat de geldbedragen die Facebook aanbiedt de redactionele inhoud van de Amerikaanse media beïnvloeden. En interne stemmen bij The New York Times, zoals de journalist Tim Wu, kwamen al openlijk in opstand tegen het monopoliegedrag van ‘Big Tech’-bedrijven die hun tentakels uitwerpen over de vrije media van de Verenigde Staten. Het moet ook gezegd worden dat het geld van Facebook en Google al vrijwel overal aanwezig is in de wereld van de digitale media. Washington Monthly, die met dit verhaal naar buiten kwamen, schreven zelf dat ze soms geld krijgen van organisaties voor goede doelen, die dat geld origineel ontvingen van Facebook. Volgens Froomkin zouden journalisten in de ‘oude dagen van het internet’ echter nooit zulke grote bedragen aannemen van platformen zoals Facebook, die zo’n grote invloed hebben op de werking van de samenleving. Dat zou een belangenconflict teweegbrengen en de ‘watchdog’-functie van de pers verzwakken. Maar dat ‘oude internettijdperk’ is inmiddels al lang voorbij en het lijkt erop dat nieuwsmedia onherroepelijk verstrengeld zullen blijven geraken met ‘Big Tech’.